Να σαλπάρει το καράβι της ευρώπης προς τα αριστερά!

Οι εξελίξεις στην Κύπρο και η διαχείριση της κρίσης από τις κυρίαρχες δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού φέρνουν στο προσκήνιο μια σειρά ευθυνών που καλούνται οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς στην Ευρώπη ως εκφραστές των λαικών αιτημάτων να σηκώσουν και να απαντήσουν στην νέα αυτή βάρβαρη απόφαση της τρόικας. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως η δύναμη εκείνη που συσπειρώνει με τον ποιο ουσιαστικό τρόπο την ανατρεπτική ιδέα της σκληρής διαπραγμάτευσης και μιλάει για ασπίδα προστασίας στους κοινωνικά ασθενέστερους οφείλει να σηκώσει ένα ακόμη ποιο βαρύ φορτίο που ξεπερνά τα όρια του εθνικού σχεδίου διάσωσης της χώρας.

Αναζητώντας μια συγκρουσιακή φυσιογνωμία που θα πρέπει να αντανακλά στις σύγχρονες απαιτήσεις της εργατικής τάξης και να βαθαίνει με στόχο τον Σοσιαλισμό στον αντίποδα της καπιταλιστικής κρίσης.

Στον δρόμο αυτό δεν θα μπορούσαν να λείψουν κάποιες αντιφάσεις και παθογένειες που συμβαίνουν λόγω ανησυχιών και διαφορετικών ιδεολογικών αναφορών που συχνά γίνονται αντικείμενο υγιεινής διαφωνίας.Άλλωστε το προτέρημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ακριβώς αυτό. Ότι η ανάγκη σύνθεσης όλων των εκτιμήσεων - απόψεων μπαίνουν σε μια κοινή γραμμή πλεύσης.

Αυτό όμως που πρέπει να κάνουν οι δυνάμεις που συγκροτούν τον ΣΥΡΙΖΑ είναι να μιλούν με σαφήνεια στις εργαζόμενες τάξεις, σε Ελλάδα και Ευρώπη. Ένα κόμμα που επιθυμούμε να καλύπτει αυτήν την ανάγκη πρέπει να στηρίζεται σε γερά θεμέλια, όπου αυτά δεν θα συντελούν έναν παραδοσιακό γραφειοκρατικό μηχανισμό αλλά θα εκλέγουν δημοκρατικά τα συλλογικά όργανα, που θα είναι αυτά που θα παράγουν πολιτική από “τα κάτω για τα κάτω”.

Οργανώσεις βάσης - συλλογικά όργανα

Ένας δημοκρατικός φορέας δεν μπορεί να μην αφουγκράζεται τα αιτήματα που αναπαράγονται στην κοινωνία και ένα κύριο που σίγουρα δεν μπορούμε να ξεχάσουμε είναι το αίτημα για άμεση δημοκρατία. Αυτό το στοιχείο που μας προώθησε το αυθόρμητο κίνημα των πλατειών πρέπει να το ενσωματώσουμε στον προγραμματικό μας σχεδιασμό.

Γι αυτό τον σκοπό πρέπει να δούμε από τώρα πως θα εξασφαλίζετε ότι αυτός ο φορέας δίνει το διττό δικαίωμα για μια ουσιαστική παρέμβαση του μέλους, πως δηλαδή το αίτημα αυτού θα οδηγείται στο όργανο εκείνο που θα μεταφέρει την πολιτική στην δημόσια σφαίρα και πως αυτές οι οργανώσεις βάσης θα έχουν την δυνατότητα εκφοράς λόγου για τα άμεσα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.

Για να καλυφθεί ο πρώτος ρόλος, συγκροτήθηκε η νομαρχιακή επιτροπή, στο δεύτερο ήδη υπάρχουν οργανώσεις βάσεις που έχουν αυτοτελείς χαρακτηριστικά.

Τα προβλήματα

Σήμερα όμως διαπιστώνουμε ότι παρά την κοπιαστική διαδικασία συγκρότησης των οργάνων, υπάρχουν στιγμές που διαπιστώνεται μια νοερή πόλωση. Αυτή έχει να κάνει με τα επίπεδα πολιτικής αξιολόγησης της συγκυρίας. Δηλαδή, κατά πόσο στο βωμό της επικοινωνιακής πολιτικής μπορεί να οπισθοχωρήσει η ουσιαστική πολιτική κατεύθυνση. Κατά πόσο δηλαδή το στρατηγικό πλάνο ελίσσεται με βάση τα νέα δεδομένα που κάποιοι θεωρούν ότι πολλές φορές μπορούν να αντιδιαστέλλονται με την ιδρυτική διακήρυξη και κατά πόσο αυτή η ανάγκη πολλές φορές πρέπει να υπερβαίνει τα όργανα.

Η απάντηση σε αυτήν την άποψη πρέπει να είναι ρητή.

Καμία υπέρβαση, καμία πρωτοβουλία που θα αντιπαρέρχεται την συλλογική δουλειά.

Οι απεχθείς αυτές πρωτοβουλίες συνήθως γίνονται από ομαδοποιήσεις ατόμων που μιλούν ερήμην των συλλογικών αποφάσεων. Συνεπώς, αν διαπιστώνουμε ότι ο δρόμος αυτός δεν είναι ο αναμενόμενος πρέπει να βρούμε πως θα παρθούν τα μέτρα που θα κόβουν τις πρωτοβουλίες που εκθέτουν τον “όλο” ΣΥΡΙΖΑ. Το κλειδί αυτού του προβλήματος είναι η ανακλητότητα και η εναλλαγή σε όλα τα κλιμάκια, σε όλα τα πρόσωπα.

Αυτό το φιλτράρισμα πρέπει να ξεκινάει από τα πάνω ως παράδειγμα δημοκρατικής διαχείρισης και όχι αυτό να απαιτείται σε επίπεδο μη ουσιαστικής παρέμβασης και μηδενικού πολιτικά κόστους, δηλαδή σε επίπεδο της βάσης.

Αυτή η λύση θα μπορούσε να δοθεί άμεσα με ένα καταστατικό, που όμως τώρα λόγω και της μεταβατικής περιόδου που διανύουμε δεν μπορεί να υπάρξει.

Άρα σαν πρώτο μέλημα όλων, είναι από χθες να δώσουμε τις δυνάμεις μας και να επιδείξουμε πολιτική ωριμότητα ώστε το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ να μη γίνει καθυστερημένα και μέσα από αυτό να υπάρξει ένα σαφές καθηκοντολόγιο των οργάνων σε συνάρτηση με τα παραπάνω.

Στρατηγικό πλάνο

Η καλύτερη απάντηση (προσωπική μου άποψη) στο στρατηγικό πλαίσιο δόθηκε από τον σύντροφο Λάσκο στην "εποχή" (31/3). Που έκανε αυτό ακριβώς που οφείλει να κάνει ένα αριστερό πολιτικά υποκείμενο. Να βρίσκει δηλαδή την πολιτική κατεύθυνση και πάνω σε αυτήν να σχηματίζεται η στρατηγική.

Άρα, πρωτίστως πρέπει να απορριφθεί μια αφελής εκτίμηση του χαλεπού καιρού μας που έχει να κάνει με το λεγόμενο σχηματικά πολιτικά “κέντρο”. Αυτός ο περιβόητος κοινωνικά μεσαίος χώρος δεν νοείται πλέον, είναι παρελθόν γιατί υπάρχει 1)το φαινόμενο προλεταριοποίησης αλλά παράλληλα 2) ποτέ δεν ήταν αυτοσκοπός να αποτελεί τον κύριο εκφραστή μας, πόσο μάλλον τώρα που κάποιοι έχουν βαλθεί να τον δημιουργήσουν. Άλλωστε δεν μπορεί να γίνει εκφραστής ακόμη και αν υπήρχε, διότι το ιδεολογικό υπόβαθρο και οι προσλαμβάνουσες αυτού του χώρου ήταν διαχρονικά αίολες έως και απολιτικοποίητες.

Εμείς σκοπός μας δεν είναι να να εξομαλύνουμε ούτε να αποτελέσουμε τη ζυγαριά στο δίπολο (πχ) των δύο άκρων.

Σε αυτό χρειάζεται μια δέουσα προσοχή, η απάντηση που δόθηκε εμμέσως πλην σαφώς ήταν ότι δεν αποτελούμε το ένα από τα δύο άκρα που μας καταλογίζουν. Αυτή η απάντηση δεν είναι λάθος αρκεί να απαντήσουμε ως προς το ερώτημα ως προς ποιους.

Διότι πάρα πολύς κόσμος μαζί με εμένα οργανώθηκε στην αριστερά γιατί πιστεύει πως είμαστε άκρο απέναντι στο φασισμό, γιατί προτάσσουμε τη δημοκρατία, πως είμαστε άκρο απέναντι στον καπιταλισμό, γιατί προτάσσουμε το σοσιαλισμό κοκ. Νομίζω πως τουλάχιστον σε αυτήν την διατύπωση η επικοινωνιακή υπερνίκησε την ουσιαστική πολιτική.

Συνεχίζοντας ο σ. Λάσκος έγραψε μεταξύ άλλων ότι σκοπός μας είναι το 80% των ανέργων να συστρατευθεί μαζί μας.

Αυτό πρέπει να γίνει σαφές, δεν θέλουμε αυτό το 80% των ανέργων να μας ψηφίσει μόνο για να πάρουμε αυτοδυναμία, αυτό δεν αρκεί. Πρέπει να μετουσιωθεί αυτό το ποσοστό σε ενεργά πολιτικά υποκείμενα , να νικηθεί η αναντιστοιχία σε μέλη του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με την εκλογική επιρροή. Για αυτήν ακριβώς την μη ενασχόληση των μελών κάποιοι μας καταλογίζουν ότι ο κόσμος μας επιλέγει μονάχα εργαλειακά. Σκοπός είναι να αλλάξουμε αυτήν την αντίληψη και να οργανώσουμε μια ρηξιακή εργατική πολιτική που θα μπαίνει σε μια διαδικασία να σπάσει την ανάθεση και να αποκεντρώνει την εξουσία στην εργατική τάξη. Και για να το κάνουμε αυτό χρειάζεται να συνετιστούμε στο γεγονός ότι η κοινωνία δεν θρέφεται από ιδεολογία αλλά από φαγητό. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα πάμε να αγγίξουμε τις ιδεολογικές του ευαισθησίες μόνο, αλλά θα ξεχυθούμε στους χώρους στους οποίους διακρίνεται ο πόνος και η δυστυχία. Άρα πρώτο άμεσο βήμα είναι να σταματήσουμε τον αέναο διάλογο και να απευθυνθούμε σε αυτούς που πραγματικά δημιουργηθήκαμε για να εκπροσωπούμε. Πιέζοντας για μια μεγάλη πολιτική εκστρατεία στον ΟΑΕΔ, σε ταμεία ανεργίας, χώρους δουλειάς και όχι σε περιοδείες όπως στο mall με την συνοδεία κάποιου βουλευτή.

Συμμαχίες

Οι συμμαχίες αποτελούν κομμάτι του στρατηγικού πλάνου, αλλά αυτές δημιουργούν κάποια ερωτηματικά. Με ποιους συνεργαζόμαστε και μέχρι που; Τι υποχωρήσεις μπορούν να υπάρξουν σε επίπεδο ριζοσπαστικοποίησης.

Η προσπάθεια που έχουμε κάνει προς την ηγεσία ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ επανειλημμένα στο παρελθόν δεν καρποφόρησε. Αλλά επιτεύχθηκε ως προς ένα βαθμό μια επιτυχία που δεν έχει να κάνει με την ηγεσία αλλά με τον “ελέφαντα” που την κρατά. Διότι αυτές οι συχνές κρούσεις σπάσανε κάποιες ισορροπίες στη βάση, στο εσωτερικό και των δύο κομμάτων , κυρίως στο ΚΚΕ.

Άρα ας μην απαρνιόμαστε το γεγονός ότι πολλοί που ψήφιζαν ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ σήμερα ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ας μην περιμένουμε και μια μετατόπιση της ηγεσίας προς την πλευρά μας. Το να επιμείνουμε γραφικά απομονώνοντας άλλες δυνάμεις που έχουμε καλύτερη επικοινωνία είναι κακή στρατηγική, άλλωστε το άρθρο του Μπογιόπουλου στον Ριζοσπάστη (31/3) ήταν σαφές και αν δεν ήταν τόσο, σίγουρα μετά το συνέδριο του ΚΚΕ θα γίνει.

Εμείς αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να κοιτάξουμε στις προοδευτικές δυνάμεις μια τέτοια δεν μπορούν να είναι οι ΑΝΕΛ, αλλά δυνάμεις της ριζοσπαστικής οικολογίας, της αριστερής ανασύνθεσης και του φεμινισμού .

Το ποιο σημαντικό είναι ότι ο χαρακτήρας του στρατηγικού πλαισίου μας δεν μπορεί να είναι ελληνικός, αλλά να αποτελεί θέμα εξέτασης σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, που σημαίνει ότι παράλληλα με την αναζήτηση δυνάμεων που θα μας δώσουν την κυβέρνηση πρέπει να αναζητήσουμε και τις διεθνείς συμμαχίες στον νότο της Ευρώπης, σε επίπεδο αριστερών κομμάτων στην Ιταλία με το Κόμμα κομουνιστικής επανίδρυσης, το bloco από την Πορτογαλία, το ΚΚ Ισπανίας, την ΕΡΑΣ στην Κύπρο σε συνεργασία με τα κόμματα του ΚΕΑ, όπως της die linke στη Γερμανία, Red Green Alliance της Δανίας. Τα κόμματα που εμείς θα επιλέξουμε να αποτελούν σύμμαχους μας ανοίγουν την προοπτική μιας άλλης Ευρώπης και παράλληλα απαντούν και σαν αντιπαράδειγμα στις κυρίαρχες δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού. Σίγουρα λοιπόν η αριστερά πρέπει να επιδιώκει τις συμμαχίες της σε επίπεδο κομμάτων αλλά αυτό δεν αρκεί.

Τώρα να πάμε και να μιλησουμε στα συνδικάτα που βρίσκονται στις χώρες που πλήτονται από τη φτώχεια των μνημονίων.Στην Ιταλία, στο Cisl, Cgil στην Ισπανία στην CGT και άλλα που μπορούμε να απευνθυνθούμε και μπάινοντας σε μια σκληρή και ανυποχώρητη δικτύωση και συσπείρωση των κινημάτων στον ευρωπαικό νότο. Αυτό απαντά στο πόσο επουσιώδη κρίνονται τα ταξίδια του σ. Τσίπρα στην Αμερική όταν ο χρόνος κάιει.

Ευρωζώνη- Κύπρος

Το φαινόμενο της Κύπρου θα βιαστούν κάποιοι να πουν πως απαντά στην ανικανότητα διαπραγμάτευσης με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, ότι αυτές αναπόφευκτα οδηγούν σε ναυάγιο και ότι δεν μπορεί να υπάρξει αντίσταση διότι η χώρα που θα το ασκήσει θα δεχθεί άγριους εκβιασμούς και θα βρεθεί εκτός ευρωζώνης.

Βεβαίως υπάρχουν και οι πολιτικές που αναζητούν μια έξοδο από την ζώνη του ευρώ και της ΕΕ, ως λύση, επιμένοντας στην εθνική απομόνωση.Κάτι τέτοιο είναι αντιμαρξικό καθώς το νόμισμα αποτελεί μονάχα εργαλείο δέσμευσης και δεν είναι εκείνο με το οποίο οφείλουν να ασχολούνται οι αριστερές δυνάμεις. Αλλά στο βαθμό που το κοινό νόμισμα είναι ισχυρό και ανάγει περισσότερες ευκολίες για τους λαούς δεν μπορούμε να το εγκαταλείψουμε.

Όσο για την ΕΕ σίγουρα η απάντηση είναι ότι πρέπει να ορίζουμε την διεκδίκηση σε επίπεδο διεθνιστικό, στον δρόμο του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού.

Απαντώντας στους επικριτές της ικανότητας διαπραγμάτευσης, δύο πράγματα πρέπει να ληφθούν υπόψιν, πρώτον ότι η διαπραγμάτευση ασκήθηκε για μισή μέρα δηλαδή από το διάστημα που το ΌΧΙ έγινε ΝΑΙ και δεύτερον πως αυτό το ΟΧΙ, το έκφρασε μια δεξιά κυβέρνηση χωρίς καμία λαική γείωση και κινηματική συμπεριφορά.

Εδώ είναι που ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να έχει ως μοχλό πίεσης το κίνημα που δεν θα στηρίζει απλά την κυβέρνηση της αριστεράς, (αν και όποτε έρθει) αλλά που θα την αμφισβητεί και που θα την σπρώχνει στην ριζοσπαστική πολιτική.

Άρα το χαρτί δεν απέτυχε, απλά δεν χρησιμοποιήθηκε.

Αλλά το ερώτημα παραμένει, αν δηλαδή μπορεί να αποτελεί το μοναδικό μας όπλο; Το μήνυμα της Τρόικας ως εντολοδόχου των καπιταλιστικών απαιτήσεων ήταν κυριολεκτικά βάρβαρο αλλά και αυτοκαταστροφικό για το ίδιο το οικοδόμημα. Είναι σαν να λέμε σχηματικά ότι ο καπιταλισμός χτυπάει την ίδια του τη φύση, τον χρηματοπιστωτικό τομέα και το άβατο των καταθέσεων. Μια τέτοια απόφαση κρίνεται επικίνδυνη και αιφνιδιαστική.

Με τέτοιες πολιτικές και οικονομικές αποφάσεις σίγουρα η σταθερότητα του οικοδομήματος κρίνεται αίολη και σε μια ενδεχόμενη διάλυση της ευρωζώνης πρέπει να δούμε πως οι ζημιές αυτής της διάλυσης δεν θα μεταβιβαστούν στους υπερχρεωμένους λαούς. Πρέπει να εξετασθεί λοιπόν και ένα εναλλακτικό πλάνο, που δεν θα βαδίζει στα χνάρια του plan B του Αλαβάνου, αλλά θα συλλέγει τους κινδύνους και θα έχει ετοιμάσει τις απαντήσεις του. Υπολογίζοντας δύο λόγους διάλυσης, είτε από αδιέξοδο, είτε από επιλογή. Το δεύτερο είναι ποιο επικίνδυνο, αλλά και στα δύο χρειάζεται μια σοβαρή προετοιμασία, ώστε να μην βρεθούμε στην θέση να εκδοθεί νόμισμα δεύτερης ταχύτητας και άλλα τέτοια σενάρια. Σε αυτά τα σενάρια νομίζω δεν μπορούμε να παραμένουμε με σταυρωμένα τα χέρια, αλλά ήδη να οικοδομήσουμε σαν μια παράλληλη σχέση την Ευρώπη των λαών.

Επαναφέροντας ένα σύνθημα που συμπυκνώνει την πολιτική μας.

ΚΑΜΙΑ ΘΥΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΥΡΩ, ΚΑΜΙΑ ΑΥΤΑΠΑΤΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΡΑΧΜΗ!

Η περίπτωση της διπλής ένταξης στην νεολαία ΣΥΡΙΖΑ

Ένα ζήτημα που δεν έχει ολοκληρωθεί και αφορά την οργανωτική συγκρότηση των νέων ΣΥΡΙΖΑ είναι το θέμα της αυτονομίας, δηλαδή κατά πόσο πρέπει να διακατέχεται από οργανική αυτοτέλεια η δομή της  σε σχέση με το κόμμα.

Πρώτον είναι αναγκαίο να γνωρίσουμε μαρξικά ότι η νεολαία δεν έχει διαφορετικά ταξικά χαρακτηριστικά, ωστόσο όμως επηρεάζεται από ιδιαίτερα κοινωνικά πεδία ως προς την ιδεολογική της χειραφέτηση και κυρίως πάνω στον τρόπο ένταξης της στην παραγωγή. Τέτοια κωδικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ο πυλώνας της εκπαίδευσης, το κυρίαρχο πολιτιστικό πρότυπο στα πλαίσια του καταναλωτισμού της εποχής, ο στρατός και η οικογένεια. Θα μπορούσαμε να πούμε παρά ταύτα πιάνοντας επιφανειακά το ζήτημα ότι αυτά τα χαρακτηριστικά καταστούν ξεκάθαρα την νεολαία αυτόνομη. Κάτι τέτοιο όμως θα σήμαινε ότι θεωρούμε ότι έχει άλλες ανάγκες από τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Γι αυτόν τον λόγο η μερική ιδεολογική αλήθεια είναι, ότι είναι ιδιαίτερη κοινωνικά. Μπορούμε δηλαδή να ισχυριστούμε ότι ασπάζεται κάποιες κοινές ανησυχίες κάτω από τα διαχρονικά ιδεολογικά ρεύματα που έχουν όλοι/όλες αλλά και κάποια που έχει κυρίως μόνο αυτή ως κατηγορία.

Ένα ερώτημα που ειπώνεται εμμέσως είναι, το αν οι συνθήκες ταξικής πόλωσης που παράγει η καπιταλιστική κρίση προκαλούν ταξική ανασύνθεση; Δηλαδή αν το στοιχείο της επισφάλειας, η περιστολή της δημοκρατίας, οι μισθοί πείνας, το κράτος εκτάκτου ανάγκης και άλλα σπάνε την παραδοσιακή ταξική πάλη. Η απάντηση είναι ότι την ταξική πάλη δεν μπορούν να την σπάσουν τα φαινόμενα που παράγει το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, γιατί ακριβώς συμβαίνουν μέσα στα πλαίσια που αυτό οδηγείται. Συνεπώς τα ταξικά συμφέροντα δεν αλλάζουν έτσι απλά αλλά αλλάζουν οι τρόποι διεκδικήσεις τους.

Αυτούς τους τρόπους καλείται να βρει η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνοντας τον διττό ρόλο της νεολαίας, για να μην υποπέσουμε στο λάθος αποκλεισμού της γενικής πάλης στον βωμό της ειδικής. Γι αυτόν τον λόγο η οργανική συγκρότηση της νεολαίας πρέπει να έχει σχέση με τον φορέα με τον οποίο παλεύει, διότι η νεολαία δεν μπορεί να είναι μονάχα ο κινηματικός συνομιλητής αλλά να λαμβάνει μέρος με ίσους όρους σε όλα τα μέσα διεκδίκησης. Που σημαίνει ότι πρέπει να αναζητηθεί το μέσο που θα καλύπτει αυτήν την ανάγκη. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να είναι η διπλή ένταξη με προαιρετικότητα, που θα καθιστά ως αναφαίρετο δικαίωμα του νέου (αν θέλει) να συμμετέχει στο κόμμα να εκλέγει και να εκλέγεται σε αυτό καθώς και να συμμετέχει σε όλες τις διαδικασίες ουσιαστικά και όχι σαν παρατηρητής. Οπότε είναι καλό να δούμε τα θετικά μιας τέτοιας ιδέας.

1)Καταρχάς βάζει φραγμό στην αφυδάτωση των πολιτικών οργανώσεων κυρίως σε επίπεδο τοπικών, που διαπιστώνεται λόγω της εσφαλμένης τακτικής του κόμματος να μην υπολογίζει σθεναρά την νεολαία και να μην προνοεί για την ένταξη της στα όργανα. Αυτό δεν σημαίνει ότι η ίδια η νεολαία είναι άμοιρη ευθυνών ως προς την στάση της, αυτό οφείλεται στην κυρίαρχη αντίληψη που υπάρχει στις αριστερές νεολαίες του σήμερα, που δεν θεωρούν σημαντική την επιτακτική εμπλοκή της στα κομματικά. (*Δηλαδή να επεμβαίνει ώστε να μην γεράσει το κόμμα σε μορφές και ιδέες).

2)Ένα κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς δεν μπορεί να κοιτάζει στρατηγικά την εκπροσώπηση των ιδεών των νέων διά αντιπροσώπων αλλά οφείλει να εντάσσει τον ίδιο των νέο δίνοντας του φωνή. Ένα τέτοιο δικαίωμα θα εμπλουτίσει το κόμμα και θα προσφέρει μια μαζικοποίηση σε αυτό και στη νεολαία.

3)Η νεολαία δεν μπορεί να παραμένει αφισοκολλητής του κόμματος και να μην λαμβάνει μέρος στην παραγωγή πολιτικής που και αυτόν πάντα αφορούν. Δεν μπορεί να αποκλείεται ο νέος για τις πολιτικές αποφάσεις είτε αυτό αφορά μια κριτική στην επικαιρότητα είτε μια σειρά εκδηλώσεων.

4) Η διπλή ένταξη ξεκαθαρίζει το εκτελεστικό τοπίο του πράγματος. Καθορίζει το ποιος δουλεύει για το κόμμα και το ποιος για τη νεολαία, περιορίζοντας στο ελάχιστο το πολιτικό παράδοξο της εκτελεστικής ιδιότητας που λαμβάνει ο νέος μέχρι σήμερα σε επίπεδο κόμματος. (Λόγοι που αναλύθηκαν πιο πάνω).

5) Μια τέτοια δυνατότητα θα σπάσει την τροχοπέδη σε επίπεδο νέων ως προς την ένταξη νέων μελών διότι δεν θα υπάρχουν λόγοι περιορισμού της ικανότητας και προσφοράς που μπορεί να δώσει.

Προς απάντηση εκείνων που θεωρούν ότι μια τέτοια εμπλοκή θα αποδυναμώσει την νεολαία (αν και δίδεται η δυνατότητα επιλογής καθώς και η διπλή ιδιότητα). Μπορεί να  εισηγηθεί πειραματική περίοδος περιορισμένης διάρκειας για την εφαρμογή και την αξιολόγηση απόδοσης του μέσου.

Εν τέλη σαν συνολικό συμπέρασμα που μπορεί να καρπωθεί είναι, ότι η μέριμνα μιας τέτοιας δυνατότητας βοηθάει τη νεολαία και το κόμμα και δίνει την δυνατότητα περισσότερων επιλογών  αφουγκράζοντας το αίτημα μιας κοινωνίας που θέλει να εκφραστεί και κυρίως των νέων με τους τρόπους που καθίστανται δυνατοί στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας για την αλλαγή της αστικής δημοκρατίας!


Χ.Σ

*
http://www.rednotebook.gr/details.php?id=9025
http://www.rednotebook.gr/details.php?id=9020
*

Η ατζέντα της κυβέρνησης Σαμαρά

Ο χώρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει μιλήσει ευθέως ότι η πολιτική ατζέντα της κυβέρνησης Σαμαρά έχει ακροδεξιό πρόσημο. Θα περίμενε κανείς ότι αυτή η κυβέρνηση που αποτελείται από ακόμα δύο κόμματα, του ΠΑΣΟΚ που αυτοπροσδιορίζεται στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και της ΔΗΜΑΡ στον χώρο της αριστεράς, ότι θα έγερνε την πλάστιγγα σε μια πιο δημοκρατική πολιτική κατεύθυνση. Στον αντίποδα όμως αυτής της λογικής, η ροπή της κυβέρνησης είναι να επανασυντηρητικοποιήσει την ελληνική κοινωνία, να την τρομοκρατήσει και να “σπάσει” τις όποιες αντιδράσεις ως επιβλαβείς για την αναδιάρθρωση και την εκπλήρωση του νεοφιλελεύθερου πλάνου ανάκαμψης της οικονομίας.

Σε αυτόν τον τρικομματικό σχηματισμό, η ΔΗΜΑΡ ενσωματώνεται και δεν εκφράζει αντιδράσεις για τις πρακτικές καταστολής των απεργιών, των καταλήψεων και για τα αποκαλυπτικά βασανιστήρια συλληφθέντων. Πληρώνει σθεναρά το κόστος συνεργασίας, χάνοντας το “αριστερά”, ακόμη και το “δημοκρατική”. Η ΝΔ με σταδιακό τρόπο απορροφά τις φιλοαριστερές εσωκυβερνητικές αντιλήψεις, δημιουργώντας η ίδια την ένταση και στη συνέχεια την καταστέλλει ως έννομη δύναμη. Αυτή η πολιτική προσδοκά να χτυπήσει σε πολλαπλά σημεία την κοινωνία και τον ΣΥΡΙΖΑ, ως απειλή συνολικότερα του πολιτικού κατεστημένου.

Ποια είναι αυτά τα σημεία:

Εξίσωση των δύο άκρων

Σίγουρα η κυβέρνηση θα ευελπιστούσε να έχει μπολιαστεί στην ημερήσια ατζέντα του κάθε πολίτη ότι αυτή η εξίσωση είναι πραγματική και κατατάσσει στα άκρα τον ΣΥΡΙΖΑ και την Χρυσή Αυγή. Παρά ταύτα διακρίνεται μια μη εμπέδωση αυτής της ρητορικής, παρ όλο που η μανιακή στοχοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ ότι είναι “τρομοκράτες” δεν έχει κοπάσει. Η θεωρεία των δύο άκρων αποσκοπεί στο να "καταπιεί" ο ελληνικός λαός τα νέα μέτρα και τους εφαρμοστικούς νόμους του μνημονίου, παρουσιάζοντας τα, ότι πηγάζουν από την δύναμη εκείνη που δεν είναι επικίνδυνη για την οικονομία. Με λίγα λόγια, όταν υπάρχουν άκρα σημαίνει ότι υπάρχει “μέση” ή αλλιώς ισορροπία. Ένας δημοκρατικός πολίτης ο οποίος είναι τρομοκρατημένος, βλέπει την φασιστική δράση της Χρυσής Αυγής και ταυτόχρονα ακούει τοποθέτηση του κυβερνητικού εκπροσώπου, ότι αυτή η δράση είναι καταδικαστέα και αποτελεί το ένα άκρο, αθέμιτα αναρωτιέται ότι πρέπει να υπάρχει το άλλο. Αν το ένα άκρο είναι κακό τότε και το άλλο είναι κακό. Με αυτόν τον τρόπο στοχοποείται η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ως ακραία. Αλλά όχι στο ύφος της αντισυστημικότητας έναντι των υπόλοιπων συστημικών κομμάτων αλλά της αναξιοπιστίας και της αποδιοργάνωσης. Δεν θα είχε κανένα νόημα ο ΣΥΡΙΖΑ να υπερασπιστεί την θέση ότι ανήκει σε άλλο σημείο της πολιτικής πυξίδας, δηλαδή στο να καταδικάσει την θεωρεία των δύο άκρων, αν γνώριζε εκ των προτέρων, ότι έχει μια κοινωνία δημοκρατική στο βάθος της που αναγνωρίζει το συστημικό από το αντισυστημικό. Το ερώτημα είναι, ότι βάση της τελευταίας δημοσκοπικής έρευνας της public issue που ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται πρώτος με +0,5%, σημαίνει ότι έχουμε δημοκρατικό κοινό; Δεν μπορούμε να απαντήσουμε εύκολα σε κάτι τέτοιο, αυτό που μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα είναι, ότι η επιχείρηση εμπέδωσης της θεωρίας απέτυχε αλλά δεν αντέστρεψε το βέλος.

Στρατηγική της έντασης και του αντιπερισπασμού

Η ένταση δημιουργείται όταν δεν υπάρχει κοινωνική ομαλότητα. Σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, συνεπώς οξυμένης ταξικής πάλης, το να λέγαμε ότι υπήρξε ομαλότητα πριν το ξέσπασμα της κρίσης στην Ελλάδα είναι λάθος. Μπορούμε όμως να πούμε ότι υπάρχει συγκεκριμένη βλέψη ώστε να εντείνεται αυτή η ένταση. Πέραν δηλαδή των αναμενόμενων διαχρονικών εντάσεων, αφενός η κρίση κλιμακώνει αντιδράσεις, αφετέρου η κυβέρνηση διαπράττει την παρακρατική της ιδιότητα. Μεταφράζοντας κάθε αντίδραση ως τρομοκρατική ενέργεια, αλλάζοντας στην ουσία τον ρόλο του θύτη και του θύματος. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν ειδήμων πολιτικοί ώστε να πουν άμεσα, ότι “αυτό” το γκαζάκι είναι τρομοκρατία. Υπάρχει η δικαστική εξουσία και η κοινωνία. Αυτό που οφείλουμε να κάνουμε σαν πολίτες βλέποντας εγκληματικές ενέργειες είναι να δούμε αν και κατά πόσο είναι δίκαιες. Που σημαίνει ότι ακόμα και μια δικαστική απόφαση, ή ένας νόμος του κράτους, αποφανθεί νόμιμος αλλά άδικος, η κοινωνία πρέπει να επέμβει. Συνεπώς το ζητούμενο είναι να αξιολογήσει η κοινωνία κατά πόσο ωφελούν τα προβλήματα της οι κατά περιπτώσεις “τρομοκρατικές” ενέργειες.

Για παράδειγμα η βόμβα στο mall δεν ήταν θετική ενέργεια, (ανεξάρτητα με τι κριτήρια έγινε) αλλά ήταν μια κίνηση που όσο παράδοξο και να διαβαστεί επιδίωκε την “ομαλότητα” μέσω της “έντασης”. Ομαλότητα αυτή τη στιγμή για την κυβέρνηση είναι να δημιουργείται ένταση ώστε να κρυφτούν οι ανάγκες της κοινωνίας και οι πραγματικοί ένοχοι και ταυτόχρονα να επέμβουν ως θυσιασώστες της κοινωνικής γαλήνης λαμβάνοντας τα εύσημα της κοινής γνώμης. Η κυβέρνηση διάλεξε να μην έχει ομαλό βίο, αλλά να συγκρουστεί με την δημοκρατία. Αυτό δεν είναι μια αφέλεια της στιγμής, αλλά μέσω της σύγκρουσης επιδιώκει να διευρύνει τον βίο της, χτυπώντας τον άλλο πόλο (της αριστεράς) και εκμηδενίζοντας τον αντίπαλο, αντί μιας πολιτικής Παπαδήμου.

Νόμος και τάξη

Ο νόμος και η τάξη δεν είναι σίγουρα αμερικάνικη αστυνομική δραματική σειρά αλλά η σύγχρονη – σκουριασμένη πολιτική κατεύθυνση της κυβέρνησης. Εκεί που οι ίδιοι δημιουργούν την ένταση έρχονται μετά να την καταστείλουν με αστυνομικό τρόπο. Βέβαια όσο και να επικαλείται η κυβέρνηση ότι υπερασπίζεται τον νόμο και όσο και να επιμένω ότι ο νόμος δεν εξυπηρετεί την δικαιοσύνη, τόσο η κυβέρνηση έρχεται να διαψεύσει τα λεγόμενα της και τα δικά μου. Γιατί πρώτον είναι παράνομη και δεύτερον είναι και δίκαιη.

1)Προσπάθησαν να σπάσουν πολλές καταλήψεις χωρίς να έχουν τα απαραίτητα έννομα κριτήρια και ποινικά ευρήματα. Πραγματοποιώντας αστυνομική επίθεση στην κατειλημμένη δημοτική αγορά κυψέλης πέρυσι, όταν δεν υπήρχε εισαγγελική απόφαση. Επιπλέον επιχείρησαν να σπάσουν την κατάληψη της Λέλα Καραγιάννη, της Σκαραμαγκά που επίσης δεν υπήρχε καταγγελία, πλην της κατάληψης Βίλα Αμαλίας. Σημαντική παράνομη ενέργεια είναι η πολιτική επιστράτευση στους απεργούς του μετρό και στους ναυτεργάτες. Το νομικό αυτό διάταγμα καθορίζει πως γίνεται επίταξη των εργαζομένων, αλλά μόνο σε σοβαρές περιπτώσεις όπως είναι, κίνδυνος δημόσιας υγείας, θεομηνίας και άλλες καταστροφές. Στην περίπτωση της απεργίας των εργαζομένων του μετρό, ακόμα και αυτός ο χουντικής προελεύσεως νόμος δεν τηρείται.

2)Είναι όμως και δίκαιη γιατί ακριβώς είναι ιδιοτελής και επιλεκτική κάτω από το πρίσμα των κυρίαρχων δυνάμεων πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Γιατί πολύ απλά δικαιώνει την αστική τάξη, έναντι των εργαζομένων. Οι καταλήψεις είναι κατά κύριο λόγο αντιεμπορευματικές άρα ανταγωνιστικές προς την ελεύθερη αγορά και ταυτόχρονα τα ριζοσπαστικά πολιτικά χαρακτηριστικά της είναι μια εν δυνάμει απειλή για τους από πάνω.

Καταστολή και Δεξιά ηγεμονία

Η καταστολή σε όλα τα επίπεδα είναι εμφανής και δικαιολογείται βάση των παραπάνω. Οι αντιδράσεις και οι συνδικαλιστικές ελευθερίες αποτελούν μονάδες αντίστασης των εργαζομένων που οφείλονται να παταχθούν, για να εφαρμοσθούν τα προγράμματα των δανειστών. Φτάνουν στο σημείο να πουν πως η ανάκαμψη δεν επιτυγχάνεται επειδή γίνονται απεργίες και ρίχνουν την ευθύνη στους εργαζόμενους των 586 ευρώ και στους 1.5 εκ. ανέργους.

Αυτή η πολιτική όμως είναι πιο αναβαθμισμένη. Εκμεταλλευόμενη την κρίση προσπαθεί ο νεοφιλελευθερισμός να βγει δυνατός, ή καλύτερα να αποδυναμώσει τόσο τις άλλες μορφές πολιτικής και να παίζει χωρίς αντίπαλο.

Το “δόγμα του σοκ”, δηλαδή η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και των κοινωνικών παροχών, έχει μπει σε μια τροχιά πλεύσης ενώ το επόμενο πεδίο που είναι ο συνδικαλισμός επιλέγεται τώρα. Μπορεί να αποσύρθηκε προς στιγμή η σκέψη από το υπουργείο εργασίας για τροποποίηση του νόμου περί απεργιών αλλά τίποτα δεν εξασφαλίζει ότι κάτι τέτοιο δεν θα εμφανιστεί και ίσως πιο σκληρά αργότερα.

Αυτή η επιλογή αποκαλύπτει και την δεξιά ηγεμονία που θέλει να έχει στον τόπο η ΝΔ ή μάλλον η κυρίαρχη ελιτ. Εφόσον γνωρίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα τους, τον ορίζουν ως εχθρό. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η αριστερά των κινημάτων και των αντιστάσεων που φοβούνται, αυτό που πρέπει να κάνουν είναι να επιλέξουν ένα κόμμα της δεξιάς να παράξει έργο. Τέτοιο που θα είναι ικανό να διαλύσει την κοινωνία και την ριζοσπαστικοποίηση της. Διαλύοντας την κοινωνία, προσδοκούν στην μην εκπλήρωση του κυβερνητικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ όταν αναλάβει την διακυβέρνηση, να κριθεί αναξιόπιστος και να καρατομηθεί συνολικά η αριστερά για τα επόμενα χρόνια, να μεταφραστεί ως ανίκανη για να αντιμετωπίσει την κρίση.

Ακόμα όμως και στην εφαρμογή αυτών που επιδιώκουμε σαν ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ όταν και αν αναλάβουμε την διακυβέρνηση της χώρας, ο δρόμος δεν θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Την εξουσία δεν θα την έχει ο λαός, τα μέσα χειραγώγησης, τα επιτελεία και χαλκεία του πολιτικού κατεστημένου θα συκοφαντούν και θα πολεμούν τον ΣΥΡΙΖΑ, όχι όπως τώρα, αλλά ακόμα πιο βάρβαρα. Αυτή η εκτίμηση δεν πρέπει να μας φοβίζει αλλά να μας πεισμώνει....

Χ.Σ

Μια νεολαία με αξιοπιστία, κινηματικότητα, πρωτοπορία και δημοκρατία

Η νεολαία αυτή τη στιγμή είναι το κομμάτι της κοινωνίας που πλήττεται έντονα από την εφαρμογή των μνημονίων και από την νεοφιλελεύθερη στρατηγική που ακολουθούν οι δυνάμεις του κεφαλαίου. Είναι η ευπαθής αυτή κοινωνική κατηγορία που αποτελεί τον πρωταρχικό στόχο των κυρίαρχων τάξεων, με σκοπό την πλήρη καθυπόταξη της, στους κανόνες της αγοράς και της αστικής ιδεολογίας. Η ανεργία ως αποτέλεσμα των αδιέξοδων πολιτικών επιλογών των μνημονιακών κυβερνήσεων, η απόσπαση δημοκρατικών δικαιωμάτων, η μείωση κονδυλίων στον χώρο της εκπαίδευσης, η εφαρμογή του σχέδιου “Αθηνά” με το σπάσιμο των σπουδών σε δύο κύκλους και την αντικατάσταση του πτυχίου με τίτλους σπουδών, αποτελούν επιμέρους στοιχεία της μνημονιακής πολιτικής στην Ελλάδα που πατούν στον κοινό παρονομαστή της καπιταλιστικής κρίσης. Επιδιώκοντας μέσα από αυτήν, αφενός να διασώσουν τα κεφάλαια τους και αφετέρου να πραγματοποιήσουν υποτίμηση της εργατικής δύναμης δράκωντας την ευκαιρία. Υπό αυτό το σχέδιο που συνεπικουρείται από τις υποτελείς μνημονιακές δυνάμεις στην Ελλάδα, κοινωνικοί άξονες όπως ο δημόσιος τομέας, οι συνδικαλιστικές ελευθερίες, οι εναλλακτικές μορφές αντίστασης και ανυπακοής οφείλουν να διαλυθούν. Στην μη αποδοχή των επιλογών αυτών, το κράτος χωροφύλακας θα είναι εκεί ώστε να καταστείλει με αυταρχικό τρόπο τις αντιδράσεις. Επιλέγοντας με αυτόν τον τρόπο να τρομοκρατήσουν και να καταστρέψουν το μέλλον και τα όνειρα της νεολαίας. Επειδή το μέλλον και τα όνειρα δεν αποτελούν μπαλάκι του πικ πονκ, η νεολαία οφείλει να αποκτήσει πολιτική δράση.

Η σκοπιά από την οποία πρέπει να βλέπει η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ, την πολιτική της, παίζεται σε διπλό ταμπλό. Στην κατανόηση των προβλημάτων που υπάρχουν στην κοινωνία και στον χώρο της νεολαίας, καθώς και στην εξασφάλιση των πιο αξιόπιστων, ελκυστικών, προοδευτικών και δημοκρατικών δομών στο εσωτερικό της. Οπότε οφείλει να συγκροτηθεί για τους νέους μέσα στο κόμμα αλλά κυρίως έξω από αυτό. Γι αυτόν τον λόγο η συγκρότηση των νέων του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να χαρακτηρίζεται από αξιοπιστία, κινηματικότητα, πρωτοπορία και δημοκρατία. Όλα αυτά κάτω από το όραμα της σοσιαλιστικής διεύθυνσης και της αριστερής ανανέωσης του 21ου αιώνα.

ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ

Το αίσθημα εμπιστοσύνης που δημιουργεί κάποιος έναντι κάποιου άλλου, κερδίζεται και κρίνεται. Η ταυτότητα κάτω από την οποία πρέπει να συγκροτείται μια αριστερή πολιτική οργάνωση νεολαίας είναι να είναι όσο το δυνατόν πιο κοντά στην κοινωνία. Που σημαίνει ότι πρέπει να αφουγκράζεται και να κατανοεί τα αιτήματα που αναπαράγονται σε αυτήν. Υπό αυτό την λογική ένα κύριο αίτημα που κυριάρχησε στα κινήματα των τελευταίων ετών και παραμένει επίκαιρο. Είναι η αμφισβήτηση της πολιτικής αντιπροσώπευσης και της εξουσίας των ειδικών. Αυτό θρέφτηκε από την γενικότερη απογοήτευση των πολιτικών επιλογών του δικομματισμού, πραγματοποιώντας ένα βάθεμα αναζήτησης διαφορετικών οδών από αυτών της πολιτικής εξουσίας, που απορρίφθηκε ως  μοντέλο γιατί είναι θεσμικά και κοινωνικά προβληματικό. Αυτή η αντιμετώπιση κάνει το έργο μιας πολιτικής οργάνωσης ως προς την ένταξη μελών και την απεύθυνση της αρκετά δύσκολο. Αυτή βεβαίως η αντίληψη του μη ολοκληρωμένου επαναστατικού υποκειμένου είναι διπλής όψεως. Δηλαδή λόγω ελευθεριακής συνείδησης αλλά και λόγω της αστικής ιδεολογικής ζύμωσης. Στην καπιταλιστική κοινωνία το πολιτιστικό πρότυπο του ατομικισμού σε διδάσκει πως μέσα από την ατομική πάλη μπορεί να επιβιώσεις, να διεκδικήσεις και να διακριθείς. Το κοινωνικό γίγνεσθαι σου βάζει το “εγώ” πάνω από το “εμείς” και έτσι η κρίση συμμετοχής σε συλλογικότητα αποτελεί κυρίαρχο φαινόμενο. Ωστόσο, αυτή η αντίληψη που υπερκεράστηκε όλα αυτά τα χρόνια δείχνει να υποχωρεί μέσα από την ανάγκη για συλλογική δράση και μέσα από τα αδιέξοδα που η ίδια η κοινωνία αποδεικνύει. Γι αυτόν τον λόγο για να αποκτήσει πνοή μια πολιτική οργάνωση, στην κρίση της πολιτικής, πρέπει να επιδιώξουμε να δούμε σε βάθος χρόνου πως θα προωθήσουμε και θα επικαιροποιήσουμε στην καθημερινότητα μας την συλλογική δράση ως ικανή λύση στα σύγχρονα προβλήματα. Για να μπορέσουν να αποτυπωθούν αυτά στο λειτουργικό κομμάτι πρέπει να δούμε πως η νεολαία λαμβάνοντας τα μηνύματα αυτά μπορεί να οικοδομήσει έναν μη έντονα αντιπροσωπευτικό και εξουσιαστικό κορμό λειτουργίας, με οριζόντιες διαδικασίες, απορρίπτοντας την ιεραρχία και τους ηγέτες. Καθορίζοντας με αυτόν τον τρόπο, το πως θα αξιοποιηθεί το στοιχείο της λαικής συνέλευσης, δηλαδή της από κάτω και ανοιχτής διαδικασίας σε σύνδεση με τις κλειστές διαδικασίες και τα όργανα.

ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Ένα στοιχείο που η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να διατηρήσει, να εμπλουτίσει και να εντείνει είναι η διαρκής πάλης που πρέπει να δίνει στους δρόμους, η αλληλεγγύη σε κάθε εργατική διεκδίκηση και η δικαιοσύνη ακόμη και αν αυτή έρθει σε σύγκρουση με νόμους του κράτους. Η κινηματική συμπεριφορά της νεολαίας αφορά και τον κάνονα της αξιοπιστίας που πρέπει να καλλιεργήσει καθώς και να καθορίσει το αδογμάτιστο της φύσης της. Για να υπάρξει μαζικό και ταξικό κίνημα πρέπει να εξετάσεις τους κοινωνικούς συσχετισμούς και να αντιληφθείς πιο κομμάτι της κοινωνίας είναι σύμμαχος στον αγώνα που εσύ αξιώνεις και η ίδια η κοινωνία σε καλεί να δώσεις. Πρώτα από όλα πρέπει να δεις πιο είναι το ιδεολογικά και πολιτικά κοντινό κινηματικό μοντέλο που μπορεί να επιτύχει νίκες και να έρχεται σε σύγκρουση με συμφέροντα που τάζονται εναντίον των εργαζομένων. Η αντιεμπορευματική δράση, η κοινωνική πρόνοια, οι αυτοδιαχειριζόμενες κινήσεις,  πρωτοβουλίες ανέργων, δίκτυα αλληλεγγύης, είναι μορφές αγώνα διαμέτρου αντίθετες με το κυρίαρχο πολιτικοοικονομικό μοντέλο και πρέπει να αποτελούν προνομιακό εργαλείο ρήξης και ανατροπής. Όλα αυτά όμως πρέπει να γίνονται και με την κομματική αλλά και χωρίς αυτήν ταυτότητα. Το ακομμάτικο στοιχείο παρέμβασης και δράσης είναι αυτό που μια κομματική νεολαία συνήθως απομονώνει. Κρίνοντας ως σημαντική την αυτοπροβολή συμμετοχής σε μια κίνηση χάνουμε την ουσία, του για ποιον γίνεται η κίνηση. Για να μην αποκλείει μια κομματική νεολαία λοιπόν, πρέπει να διαθέτει αυτόνομα στέκια, με στοιχεία αυτομόρφωσης, πολιτισμού, εκδηλώσεων, ιδεολογικών συζητήσεων που θα απευθύνονται στο ευρύ φάσμα της νεολαίας της κρίσης.

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟΣ

Μια ξεχωριστή ενότητα ως προς την εμβάθυνση και την σημαντικότητα της είναι αυτή της αντιφασιστικής δράσης. Τα μαύρα χρόνια του φασισμού στην Ελλάδα και στην Ευρώπη που ελπίζαμε ότι περάσανε ανεπιστρεπτί, επιστρέφουν με τον πλέον εκκωφαντικό και επικίνδυνο τρόπο στην κοινωνία του 21ου αιώνα. Η κρίση και η ένταση που έχει καθιερώσει η μνημονιακή ατζέντα, δημιουργεί αντιδράσεις που όταν αυτές δεν έχουν δεοντολογικό πρόσημο και κρίνονται μόνο από το αντισυστημικό της εποχής, μπορεί να οδηγήσουν σε μια ριζοσπαστικοποίηση που είτε θα γέρνει στα αριστερά με την μορφή αλληλεγγύης, είτε προς τα δεξιά με την μορφή κοινωνικού κανιβαλισμού. Προσθέτοντας τα τόσα χρόνια ύψωσης του εθνικού φρονήματος, του νεκρού διαφωτισμού στην Ελλάδα, μια κοινωνία συντηρητική στο βάθος της, ήταν αναμενόμενο κάποια στιγμή να ξεσπάσει. Δυστυχώς το έπραξε με τον ποιο επικίνδυνο τρόπο, μέσω της νομιμοποίησης του ναζισμού. Αυτή η αντιανθρωπιστική αντίληψη πρέπει να περιθωριοποιηθεί εγκαίρως και η χρυσή αυγή να βγει εκτός νόμου στην συνείδηση των πολιτών. Η νεολαία μπορεί να πρωτοστατήσει σε αυτόν τον αγώνα για την παρεμπόδιση του εκφασισμού στην κοινωνία.

Αυτή πρέπει να πραγματωθεί μέσα από την πράξη. Με την μορφή ενός μεγάλου καλέσματος συγκρότησης αντιφασιστικού μετώπου με δυνάμεις του αντιμνημονιακού και δημοκρατικού τόξου. Με αυτόν τον τρόπο συσπειρώνεις το εσωτερικό σου καθώς και τις δυνάμεις της αριστεράς και της αναρχίας, βγάζοντας την νεολαία στο προσκήνιο και αποκτώντας μια λαική απεύθυνση που θα σπάσει την τροχοπέδη στην οποία βρισκόμαστε. Μια τέτοια σκέψη μπορεί να συγκροτήσει αντιφασιστικές επιτροπές που θα δημιουργούν τα αντανακλαστικά της ταχείας επέμβασης και απομόνωσης των φασιστικών κρουσμάτων. Συνυπολογίζοντας την δυναμική ιδεολογική σύγκρουση που πρέπει να πραγματοποιήσουμε για την κοινωνική αριστερή χειραφέτηση.

ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ

Η νεολαία έχει χρέος να καταρρίπτει τα παλαιά καθεστώτα. Αυτά μπορεί να δημιουργούνται με ιδιοτέλεια αλλά και με αθέμιτους τρόπους, λόγω της διαφορετικής εποχής. Δεν μπορεί με αυτό το σκεπτικό μια νεολαία, να είναι δογματική και να επαναλαμβάνει τα λάθη του παρελθόντος.  Η πρωτοπορία της νεολαίας αποδεικνύεται στην πράξη και στον τρόπο που παρεμβαίνει στην κοινωνία, είτε ιδεολογικά είτε πολιτικά. Η πολιτική μας παρέμβαση πρέπει να βρίσκεται σε μια πρόοδο. Όπως για παράδειγμα παλαιότερα ο Ρήγας Φεραίος κέρδισε μέσα από αγώνα, να μην φοράνε τα παιδιά στα σχολεία ποδιές, που αποτέλεσε τολμηρό βήμα της εποχής. Έτσι και μια νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα πρέπει να τολμά να σπάει τις παραδόσεις, να διεκδικεί δικαιώματα για όλους και κυρίως για τις κοινωνικές μειονότητες. Να αναζητά τρόπους που θα τους αποκαθιστά ως ίσους ανάμεσα σε ίσους.

Επιπλέον σήμερα μπορούμε να αξιοποιήσουμε την εξέλιξη της επιστήμης “με μη γραμμικό τρόπο” αξιολογώντας και κρίνοντας το πώς η επιστήμη θα εφαρμόζεται για την κοινωνία. Μια νεολαία με πανεπιστημιακές γνώσεις και με τεχνολογική εξειδίκευση, μέσα στον ταχύτατο χρόνο επικοινωνίας μέσω του διαδικτύου, μπορεί να μηδενίσει την απόσταση. Μπορεί να διασυνδεθεί με κόμματα της αριστεράς στην Ευρώπη σε επίπεδο κινήματος, ανταλλαγής ιδεών, απόψεων προτάσεων και να προβεί σε λύσεις.  Για παράδειγμα να δει ποιο μοντέλο επέλεξαν για την συγκρότηση μια νεολαίας μέσα στο κόμμα οι συναγωνιστές σε αριστερά κόμματα της Ευρώπης.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Για να εφαρμόσουμε την δημοκρατία που αποζητάμε, δηλαδή την σύνδεση της άμεσης και της έμμεσης καθώς και για να υλοποιήσουμε τις αξίες της, πρέπει να έχουμε εμείς οι ίδιοι σαν κομματική οργάνωση νεολαίας, δημοκρατία. Για τον λόγω ότι η δημοκρατία δεν είναι στατική και δεν ζούμε σε μια κοινωνία με τη δημοκρατία που αποζητούμε, άρα ούτε και τα ίδια τα μέλη είμαστε ιδανικοί δημοκράτες. Για να εξασφαλίσουμε την δημοκρατία πρέπει να εκλέξουμε όργανα, τα οποία πρέπει να ξεκινάνε από την βάση και να καταλήγουν γι αυτήν. Γι αυτόν τον λόγο και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αποτελεί το άτυπο μη εκλεγμένο συντονιστικό των νέων ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή αποφασιστικό και εκτελεστικό όργανο. Οφείλουμε να διαλυθεί και να προχωρήσουμε σε μαζικές διαδικασίες. Πρέπει να γίνουν κατά αυτόν τον τρόπο στόχοι της νεολαίας, η συγκρότηση οργάνων βάσης, όπως είναι οι συνελεύσεις νέων ΣΥΡΙΖΑ σε τοπικές και σχολές. Καθώς όμως και ευρύτερες συναντήσεις ανά γεωγραφικό διαμέρισμα ή νομό που θα απολογούν και θα βάζουν νέους στόχους διαμορφωνόντας της πολιτική ατζέντα και τον οδικό χάρτη των νέων, που θα κρίνουν το πότε και πως θα συγκροτηθούν οι νέες και οι νέοι του ΣΥΡΙΖΑ. Με αυτήν την λογική κρίνεται σημαντική μια πανελλαδική συνδιάσκεψη νέων, πριν την ίδρυση της νεολαίας γιατί ακριβώς αποτελεί το πρόπλασμα του συνεδρίου και είναι το ποιο δημοκρατικό μέσω για την δημιουργία οργάνων και επιτροπών προς το συνέδριο.

Συνεπώς, στόχος της νεολαίας είναι η συγκρότηση μια οργάνωσης που θα βρίσκεται παντού και θα αφορά όλους τους νέους. Αυτό σημαίνει πως ένας πεδίο που υστερεί και αποτελεί δυναμικό κομμάτι της νεολαίας διαχρονικά είναι το μαθητικό κίνημα, το οποίο έχεις την ανάγκη να το εντάξεις στην πολιτική σου για τις ανάγκες που το ίδιο έχει και για να προϊδεάσεις τα νέα παιδιά, να τα εντάξεις στον αγώνα για δημοκρατία και ελευθερία. Η αντιφασιστική παρέμβαση μπορεί να  ξεκινήσει από τους μαθητές με σκοπό την αντιμετώπιση του εκφασισμού και την συγκρότηση μαθητικής οργάνωσης νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ καλύπτοντας όλα τα σημεία πολιτικής δράσης για μια ελπιδοφόρα οργάνωση νέων ΣΥΡΙΖΑ!

Σίμος Σιμωτάς

H ταυτότητα του Εθνικισμού

Συνέντευξη αποκορύφωμα παραχώρησε ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής, Χρήστος Παππάς σε Αλβανό Δημοσιογράφο. Σε ρεπορτάζ του News24 με μεγάλο θράσος και χωρίς καμία μετριοπάθεια αποκαλύφθηκε το πραγματικό πολεμοχαρές πρόσωπο της ναζιστικής αυτής οργάνωσης. Το βίντεο που δημοσιεύτηκε μπορεί να μην εμπεριέχει κάτι πρωτότυπο για το αριστερό κόσμο, αλλά σίγουρα ξετυλίγει ένα ακόμη χαρακτηριστικό της ιδεοληψίας της Χρυσής Αυγής. Καθώς πέρα από την χρησιμοποίηση του "χριστιανισμού" ως εργαλείο πολιτικής τους, της εθνικοφροσύνης, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού μεταφράζεται και το Χιτλερικό πλάνο που έχουν στο μυαλό τους. Πέρα δηλαδή από την προστασία του έθνους με την περιβόητη υπεράσπιση της καθαρόαιμης φυλής  πραγματοποιεί ένα επικίνδυνο βάθεμα διεκδικώντας ξένα εδάφη. Απειλώντας τον γειτονικό λαό με στρατιωτική επέμβαση αποκαθηλώνοντας την προοπτική της χιτλερικής διάθεσης. Δηλαδή στο να διαλυθούν τα άλλα έθνη και να επικρατήσει ο "γνήσιος" και καθαρός εθνικισμός. Επιτίθενται σε εκείνον που είναι ποιο αδύναμος στρατιωτικά και ουσιαστικά μας μεταφέρει στο ότι ο ισχυρός "οφείλει" να επικρατήσει του αδύναμου. Άποψη που ιστορικά ηττήθηκε με παραδείγματα όπως η Γαλλική και η Ελληνική επανάσταση.
Η Χρυσή Αυγή πλέον βγάζει το πραγματικό φιλετικοκεντρικό πρότυπο της κοινωνίας που θέλει να δημιουργήσει μέσα στην κρίση. Ουσιαστικά δημιουργώντας μια εμπόλεμη κατάσταση ενισχύοντας την στρατηγική της έντασης που έχει εφαρμοσθεί από την Κυβέρνηση. Ακόμα δηλαδή και η ιδεολογία της ΝΔ που δεν(;) είναι ταυτισμένη με της Χρυσής Αυγής δημιουργεί το πεδίο σύγχυσης έλεο της ίδια τους της πολιτικής. Δίνοντας το έδαφος ώστε να εκμεταλλευτούν την συγκυρία οι νεοναζί και μέσα από την ένταση να ξεπηδήσει το άκρο ως σωστό και να κυριαρχήσουν οι ιδέες της στην κρίση, αλλά κυρίως μετά από αυτήν.

Η ελληνική κοινωνία είναι σοβαρά υπαίτια που δεν ώθησε ποτέ αυτές τις απόψεις στο περιθώριο και ποτέ δεν έκανε την αυτοκριτική της ως προς τις ιμπεριαλιστικές επιλογές στήριξης που έγιναν στο παρελθόν. Επιλογές που κόστισαν την κυριαρχία της χώρας στην Σμύρνη, την Μακεδονία και πιο πρόσφατα με την καθοριστική προδοσία στην Κύπρο.
Απόψεις που έπλασαν μια μυθικά γραμμένη ιστορία στα σχολικά βιβλία, που δημιουργήθηκε επί σειράς κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ με κύριο σκοπό την μη αποτύπωση της αληθείας, αλλά την ανύψωση του εθνικού φρονήματος των Ελλήνων.
Οι πατριδοκάπηλες δυνάμεις που στα σφάλματα της Ελλάδας και την αποτυχία ανάδειξης της σε ισχυρή ιμπεριαλιστική δύναμη ρίχνουν τώρα ευθύνες στις ξένες δυνάμεις που σαμποτάραν την προσπάθεια της "πατρίδας". Αντί να αντικαταστήσουμε μια αντικειμενική κριτική σε διεθνές επίπεδο, κλινόμαστε στο "καβούκι του θύματος" και οι απόψεις που αμφισβητούσαν τόσα χρόνια την "ελληνοκεντρική αλήθεια" πάντα τίθονταν στο περιθώριο. 
Σοβαρό στοιχείο που καταπατάτε μέσω της συνέντευξης, είναι ο σεβασμός προς την διαφορετικότητα. Αφού γίνετε ξεκάθαρη η ασέβεια και η παραβίαση των διεθνών κανόνων του (ΟΗΕ) συκοφαντώντας και ξεστομίζοντας προσβλητικές λέξεις προς τον λαό του γειτονικού έθνους. Ενώ αντίφαση της ιδεολογίας της Χρυσής Αυγής αποτελεί η χρήση της Αλβανικής σημαίας από τον εν λόγω Βουλευτή ως "κουρελόπανο" ενώ έχει την απαίτηση να σέβονται οι άλλοι την Ελληνική σημαία μας.

Καλούνται να μας πείσουν ότι για όλα τα δεινά του κόσμου δεν φταίνε καθόλου οι Έλληνες, που άλλωστε είναι και ορθόδοξη φυλή, αλλά οι ξένοι και αλλόθρησκοι άνθρωποι που μας καταστρέφουν την ζωή.
Εκεί που σταμάτησε η χειραγώγηση στα βιβλία της ιστορίας επεμβαίνει ένας συγχρόνως φιλόσοφος και μας λέει ότι "το να δημιουργείς την αίσθηση του θύματος δικαιολογεί και τα πιο μεγάλα εγκλήματα".

Πρέπει να ξεσηκωθεί όλη η ελληνική κοινωνία και να μπει επιτέλους ένα τέλος στον εκφασισμό της κονωνίας.Ας πούμε ότι μια φορά φταίμε και εμείς.
Φταίμε με την τυφλή εμπιστοσύνη που έχουμε επιδείξει και στο αλάθητο του πάπα που προσδίδουμε στην αστική ιδεολογική κυριαρχία.
Φταίμε που τόσο καιρό δεν ζητήσαμε την αντικειμενικοποίηση της ιστορίας και επαναπαυόμασταν στην ιδεολογία της εθνικής συνοχής χωρίς ταξικά κριτήρια και όχι στην πραγματική διαχώριση των κοινωνικών τάξεων. Έτσι μια ζωή θα έχουμε το άλλοθι ότι φταίνε οι άλλοι και εμείς είμαστε τα "κακόμοιρα" παιδιά που μας εκμεταλλεύονται και μας εξαπατούν οι ξένες δυνάμεις .

ΥΓ: Πλέον τα γραφεία της Χρυσής Αυγής βρίσκονται υπό λεηλασία των Αλβανών υπηκόων στην Ελλάδα που δεν θα είναι μόνο από την εθνικιστική πτέρυγα αλλά και από τον χώρο του πατριωτισμού. Σίγουρα μια τέτοια πιθανή αντίδραση θα επιχειρήσουν να συνδεθεί με τον πολιτικό χώρο της ανομίας.

ΥΓ2: Ο κύριος Παππάς ύμνησε τον Ν.Ζέρβα, αγνοώντας πως αυτός και οι υπόλοιποι Έλληνες ναζί, την εποχή που ίδρυσαν τον ΕΔΕΣ, είχαν στο ιδρυτικό κείμενο μεταξύ άλλων το εξής " Να αποκαλύψει διά παντός μέσου και κατά σαφή και αναμφισβήτητον τρόπον την προδοσία του τέως Βασιλέως Γεωργίου ΄Β και της περί αυτόν σπείρας της αποκλήθεισης Δικτατορίας της 4ης Αυγούστου"

ΥΓ3:Η Χρυσή Αυγή ως άξια ακολουθούσα παράταξη του Αδόλφου Χίτλερ, του Μουσολίνι και του Ζέρβα, ακολουθεί πιστά το δόγμα του ΕΔΕΣ.

"Ζίτο ο Βασιλέφς Γεώργιος
Ζίτο ο Τσόρτσιλ
Κάτο η Ρουσία
Θάνατος στους Κουκουέδες"
"Φάρσαλα 25 Απρίλι 1945"
(Αφού ο μόνος που τους ενοχλεί είναι ο ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ)

ΥΓ4: Να θυμίσουμε επίσης τα αποτελέσματα του 2ου Εμφυλίου Πολέμου 1946-1949 από ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Κώστα Μπαλάφα "Το Αντάρτικο Στην Ήπειρο" του 1991.
Ένας εργάτης του Δήμου - Ο Σπ.Δημητρίου - που ήταν για τη Μεταφορά των πτωμάτων μετά την εκτέλεση, αφηγείται για τους 200 που εκτελέστηκαν στο Σκοπευτήριο Καισαριανής την Πρωτομαγιά του 1944. "Με το τελευταίο αυτοκίνητο, στην τελευταία παρτίδα, ένα παιδί, που δεν θα ήταν 16χρονώ, κατέβηκε με τον Πατέρα του. Εκείνο το παιδί έρχεται και ξαναέρχεται μπροστά στα ματιά μου. το βρήκα, ύστερα απ' την εκτέλεση, πεσμένο πάνω στην αγκαλιά του Πατέρα του. το σήκωσα ανάλαφρα και το έβαλα μαζί με τον πατέρα του για να πάνε αντάμα στον τάφο".


"Άνθρωποι" σαν τον κύριο Παππά, καλό είναι να συγκρατούνται και να σκέφτονται αυτά που σκοπεύουν να πουν γιατί τα λεγόμενα του χωρίς να έχει την εντολή του λαού αποτελούν Εθνική προδοσία και στρατηγική αμέλεια".

ασίσιος)

Δεν θέλω να ενταχθώ σε πολιτική συλλογικότητα

Πριν την μεταπολίτευση και μετά από αυτήν, οι πολίτες στην Ελλάδα επέλεγαν να έχουν μια σαφώς πιο έντονη πολιτική ενασχόληση με τα πολιτικά κόμματα σε σχέση με σήμερα. Αυτή η αναντιστοιχία, που λόγω εποχής δεν θα μπορούσε να βρίσκεται σε αντιστοιχία μεταβάλλεται ποικιλοτρόπως. Αν βάλουμε κάτω κάποια δεδομένα, ίσως μπορούμε να αναγνωρίσουμε και να αναγνώσουμε την φθίνουσα πορεία που έχει η κοινωνία σε πολιτικά υποκείμενα.

 Μια περίοδος στην οποία συντελούνται πολιτικές αλλαγές, οι πολίτες δέχονται περισσότερα μηνύματα , δημιουργούνται δηλαδή τα επιπλέον κίνητρα για τους ίδιους ώστε να προσφέρουν και να μην βρίσκονται πίσω από τις εξελίξεις. Η καπιταλιστική κοινωνία περιθωριοποιεί πολύ έυκολα εκείνον που δεν είναι μέσα σε αυτές. Βεβαίως και ο ίδιος ο μετέχων νιώθει καταξιωμένος και θρέφεται ο εγωισμός του. Αυτό σημαίνει ότι ένας βασικός παράγοντας στον οποίο ένα κοινωνικό υποκείμενο επιλέγει να ασχοληθεί με κάτι, θα ελέγξει αν αυτό το κάτι, τον κάνει να συμβαδίζει με την κουλτούρα και το κοινωνικό γίγνεσθαι της εποχής. Συγκεκριμένα στην χούντα ο αγώνας για να πέσει ήταν επιβεβλημένος και αυτό ενέπνευσε άτομα να ασχοληθούν ώστε να καταρρίψουν αυτό το καθεστώς, άλλοι βρίσκονταν ήδη σε κάποιο πολιτικό χωρό, άλλοι μέσα από το κίνημα ασχολήθηκαν αργότερα. Αυτή η μάχη που καρποφόρησε δημιούργησε ένα πεδίο και μια στρατιά νέων πολιτικών υποκειμένων που εντάχθηκαν στην πολιτική σκηνή, είτε συνδικαλιστικά είτε σε κόμματα εξουσίας και μη.  Αυτό συνέβη γιατί ο προοδευτικός και δημοκράτης τα επόμενα χρόνια ήταν κάτι το επαναστατικό, κάτι το κοινωνικά αποδεκτό. Βεβαίως τα κίνητρα πολιτικής ένταξης σε χώρους όπως το ΠΑΣΟΚ καθώς και στις συνδικαλιστικές του παρατάξεις, δεν ήταν η συνέχιση και διεύρυνση αυτής της μαχητικής κατεύθυνσης αλλά η επιδίωξη για το ρουσφέτι, για τις πελατειακές σχέσεις και την εύπορη ζωή που θα απολάμβαναν όσοι/όσες έμπαιναν στην υψηλή πολιτική σκηνή και σε κόμματα εξουσίας. Η πτώση της χούντας βεβαίως δεν σημαίνει ότι αμφισβητήθηκε η καπιταλιστική κοινωνία στο σύνολο της, αλλά  και δεν ορίζει τον αγώνα του πολυτεχνείου ως συντεχνιακό. Οι πολιτικοί συσχετισμοί αναταράχθηκαν, κατοχυρώθηκαν δημοκρατικά δικαιώματα κοκ, αλλά σίγουρα δεν θα μπορούσαμε να περιμένουμε πολλά παραπάνω. Διότι η εξέγερση του πολυτεχνείου, δημιουργήθηκε από ανάγκη, με πολιτικά χαρακτηριστικά και αιτήματα αλλά χωρίς να γνωρίζει εκ των προτέρων τι κοινωνία θα καθορίσει.

Το αποτύπωμα που παράγεται από τις εξεγέρσεις και τα ανατρεπτικά κινήματα είναι η ριζοπαστικότητα που τα εμπνέει. Ελάχιστες εξαιρέσεις έχουν διαπιστωθεί όταν αντίστοιχες ενέργειες συμβαίνουν και δεν παρουσιάζουν μια ριζοσπαστική αλλαγή ανεξαρτήτως ιδεολογίας. Συνεπώς το πρώτο κρατούμενο είναι ότι οι πολιτικές εξελίξεις είναι λογικό να οδηγούν σε μια πολιτικοποιήση χωρίς αυτό βεβαίως να είναι απόλυτο.

Το χρονικό φάσμα της καπιταλιστικής ευημερίας στην Ελλάδα μέχρι και του ξεσπάσματος της χρηματοπιστωτικής κρίσης, ήταν αρκετό ώστε η πολιτική (με την ευρεία έννοια) να αποτελεί ασήμαντη και αχρείαστη. Η πολιτιστική βιομηχανία, η ανταγωνιστική διάθεση, η φιλαυτία και ο ατομικισμός, η life style επίδειξη μιας κοινωνίας που είχε μπει στο καζάνι του καταναλωτισμού κυριαρχούσε και η πολιτική είχε αντικασταθεί από την αγορά και την κατανάλωση. Όταν αναφερόμασταν στην λέξη παραπέμπαμε σε ειδικούς και τους θεωρούσαμε βαρετούς και μονόχνοτους. Τα σκάνδαλα τα οποία αναπαράγονταν από τα στελέχη του δικομματισμού, ακόμη και αυτά ήταν άνευ σημασίας, εφόσον το παντεσπάνι ήταν άφθονο.
Σίγα, σιγά όμως η καθήλωση της πολιτικής απασχόλησης άρχισε να αποκαθηλώνεται. Τα πολιτικά υποκείμενα που επέλεξαν να μπουν σε κόμματα εξουσίας για να περνούν καλά, άρχισαν να μισούνται από το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας και οι πολίτες άρχισαν να συνειδητοποιούν μια μεγάλη ανισότητα.
Με το άκουσμα της οικονομικής κρίσης  στην Ελλάδα και με τους αφελείς πολιτικούς χειρισμούς τον από πάνω, οι χωρίς φωνή εξεγέρθηκαν και αμφισβήτησαν τον κοινοβουλευτισμό και την ηγεμονία του κεφαλαίου, κατάλαβαν ότι η δημοκρατία που μας έδωσαν δεν ήταν τίποτα παραπάνω από το να μας ξεγελάσουν για την ανισότητα και την διαπλοκή στην κοινωνία.

Η εξέγερση του 2008 είναι μια περίοδος ορόσημο της ελληνικής κοινωνίας. Απέδειξε την αυταρχικότητα του κράτους χωροφύλακα και καταστολής της αμφισβήτησης και της απερχόμενης ρήξης. Η άρχουσα τάξη γνώριζε πολύ καλά πως δεν μπορεί να σηκώσει στις πλάτες τις, μια ανακοίνωση της κρίσης, γι αυτόν τον λόγο επέλεξε να πατάξει την νεολαία, ως δυναμικό και ρηξιακό κομμάτι της κοινωνίας. 

Αυτή η εξέγερση μετέφερε το μήνυμα της ανάγκης για αλλαγή και μετέφερε το μήνυμα της πολιτικής κρίσης. Διότι η αναζήτηση ριζοσπαστικών λύσεων από τους εξεγερμένους, έφερε στο προσκήνιο μια κοινωνία που έλεγε "τώρα πλησιάζουμε εμείς γιατί εσείς δεν μπορείτε". Αυτό σίγουρα  δεν κρίνει μια κοινωνία άμοιροι ευθυνών της. Αλλά σίγουρα δεν μπορείς να καταδικάσεις μια χειραφετημένη κοινωνία, από τόνους προπαγάνδας και πληροφορίες που έκρυβαν την αλήθεια.

Το ερώτημα που δημιουργήθηκε ήταν ποιος έφταιγε για το ξέσπασμα της κρίσης;
H απάντηση μέσα από τις φλόγες του Δεκέμβρη χωρίστηκε σε τρεις κατευθύνσεις. Η πρώτη ήταν ότι τα κόμματα εξουσίας, δεν διαχειρίστηκαν άξια τα οικονομικά του κράτους και καταλήστευσαν τον ελληνικό λαό. Η δεύτερη ήταν το ίδιο συστρατευμένο κομμάτι της αντιπολίτευσης από τα αριστερά που επιζητούσε να δώσει λύσεις και να αποκαταστήσει την αλήθεια που αντιλαμβανόταν. Ενώ το τρίτο ήταν το ποιο ριζοσπαστικό κομμάτι της κοινωνίας, που έγερνε προς την αναρχία, δηλαδή την άρνηση της αστικής κοινωνίας και της ρήξης με τον καπιταλισμό. Η τρίτη θα έλεγα είναι και η σημαντικότερη διαπίστωση. 

Γιατί όπως και προείπα η ριζοσπαστικές λύσεις είναι λογικό να σπρώξουν νέα κομμάτια της κοινωνίας σε μια δυναμική σχέση αντικατάστασης της πολιτικής ατζέντας. Μόνο που εκτός από την κύρια αμφισβήτηση, αναπτύχθηκε και μια αφαιρετική αντίληψη συνολικής άρνησης. Την αναγνώριση του καπιταλισμού, ως σύστημα ανισότητας και κερδοσκοπίας λίγων έναντι πολλών.

Συνεπώς επειδή αυτό το σύστημα, είναι ολιγαρχικό και συγκεντρωτικό η πολιτική εξουσία που είναι μηχανισμός του κεφαλαίου δεν θα μπορούσε να μην αμφισβητηθεί. Όχι στο σημείο τη σοσιαλιστικής ιδέας που θέλει να απεγκλωβίσει την εκμετάλλευση από άνθρωπό σε άνθρωπο, αλλά την άσκηση της πολιτικής χωρίς εκπροσώπηση. Αυτή η αντίδραση ως αντανακλαστικό απογοήτευσης έφερε νέα άτομα στην πολιτική αλλά με την μορφή της γενίκευσης. Μιας γενίκευσης που στο πρόσωπο των διαπλεκόμενων πολιτικάντηδων του δικομματισμού, έφερε όλα τα υπόλοιπα κόμματα. Πρώτον γιατί η πολιτική αναζήτηση γινόταν με όρους πελάτη και δεύτερον λόγω συνειδητής αποστροφής του όρου συλλογικότητας...

Ο όρος συλλογικότητα είναι και το επίδικο της κοινωνικής κατάστασης σήμερα, γιατί είναι εκείνος ο όρος που δίνει την μάχη να επιβιώσει και να νικήσει την ατομική προοπτική.

Ο καπιταλισμός σε διδάσκει πως μέσα από την καλλιέργεια της ατομικότητας μπορείς να βρεις λύσεις, ερχόμενος σε αντίθεση με την φύση της κοινωνικοποίησης, και χρησιμοποιώντας την ομάδα σε επιμέρους περιπτώσεις. Εν αντιθέσει η συλλογικότητα αποτελεί μορφή δράσης, δημιουργείται από τα άτομα εκείνα που αντικαθιστούν τον ανταγωνισμό με την αλληλεγγύη, ως αντίληψη αξιοπρεπής διαβίωσης. Η αναρχία που απέκτησε μια επικαιρότητα δυστυχώς διαφθείρεται μέσα από διαρκείς αντιφάσεις που δημιουργείται λόγω της χαοτικής της διάστασης. Εντάσσει τον ανυπάκουο, τον αγωνιστή να λειτουργεί αυτόνομα αλλά ερχόμενος σε αντιδιαστολή με την συλλογική δράση. Η αυτονομία και η συλλογικότητα δεν είναι αντιπαραθετικά, πχ η κομματική δράση δεν υποκαθιστά την αυτονομία καθότι η ελεύθερη βούληση και έκφραση στους χώρους της αριστεράς δεν παραβιάζεται αλλά υπόκεινται σε μια κοινή οδό ώστε να βρεθούν λύσεις. Το αναρχικό κίνημα στην Ελλάδα όμως έρχεται να υπερκεράσει την διαφωνία και να προκαλέσει  άσχημες διαιρέσεις στην συλλογική δράση του, που το κάνει αντιφατικό.

Τους αναρχικούς δεν μπορούμε να τους μετρήσουμε σε δημοσκοπήσεις για να επιβεβαιώσουμε αυτήν την τάση. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να περάσουμε στον επόμενο κινηματικό σταθμό που άλλαξε του πολιτικούς συσχετισμούς στην Ελλάδα και είχε βαθιά πολιτικά χαρακτηριστικά. Αν μπορούμε να πούμε πως ο κοινοβουλευτισμός μέσα από τον Δεκέμβρη βρέθηκε σε κρίση, σίγουρα το κίνημα των πλατειών του 2011 στην Ελλάδα μας το επιβεβαίωσε με εκκωφαντικό τρόπο. Διότι μας επέδειξε και έναν τρόπο λειτουργίας, διαβούλευσης και λήψης αποφάσεων αρκετά ξεχωριστό. Πέραν των διαχρονικών και γραφικών γενικών συνελέυεσων σε πανεπιστήμια και χώρους δουλειάς. Είχαμε πολίτες χωρίς κομματική ιδιότητα, με οριζόντιες διαδικασίες και ετερογενείς προσωπικότητες να συζητούν μοιράζοντας κάποιες κοινές ανησυχίες. Θα λέγαμε ότι αυτή η γενικότερη αμφισβήτηση βρίσκει μέσα από τον εγχείρημα αυτό ακόμη και οργανική ιδιότητα. Άρα η καινοτόμα δράση αποτελεί πόλο έλξης και η ανανέωση διεγείρει το ενδιαφέρον και ας υπάρχουν συντηρητικοί που υμνούν και δεν μπορούν να ρισκάρουν στην ζωή τους.

Η μετάβαση πλέον από την απάθεια στην πολιτικοποίηση, διεκδικώντας να σπάσει το παραδοσιακό είναι φανερή σήμερα αλλά δεν είναι μοναδική.

Είναι προφανές πως η κρίση επιτάσσει την αντίδραση άρα την ριζοσπαστικοποίηση. Όμως η κοινωνικοί συσχετισμοί είναι προκαθορισμένοι και για να αλλάξουν πρέπει να υπάρχει επέμβαση στην ιδεολογική ηγεμονία και όχι μόνο στην πολιτική εξουσία, που αναπτύχθηκε κυρίως στα τελευταία χρόνια. Διότι αν το ένα πεδίο απομονώνει το άλλο, τότε τα δεοντολογικά χαρακτηριστικά θα είναι πενιχρά και θα δημιουργούν μια δογματική αντισυστημικότητα χωρίς προσανατολισμό. Εξου λοιπόν και ο εκφασισμός της κοινωνίας, η αναζήτηση πολιτικών λύσεων και η απαξίωση της δημοκρατίας ως σύστημα αναξιοκρατίας, δημιουργεί έναν κοινωνικό κανιβαλισμό που στρατεύει άτομα σε ρατσιστικές συμμορίες .

Για να ξεπεραστεί δηλαδή η νοοτροπία του ατομιστή χρειάζεται ένα βάθος χρόνο και σίγουρα για να καθιερωθεί δεν μπορούν τα εργαλεία να είναι φασιστικά. Η ιδεολογική χειραφέτηση αποκτάει μια αναγκαιότητα και για να συμβεί αυτή, πρέπει να αντικατασταθούν οι μηχανισμοί που το αστικό κράτος κατέχει. Τα μέσα εκείνα που χειραφετούν την κοινωνία και προστατεύουν τις κυρίαρχες τάξεις, που οφείλεις να τις βρεις στο κίνημα και οφείλεις να συγκρουστείς μαζί τους. Ώστε να αποδείξεις ότι εσύ έχεις τα ινία, ώστε να φέρεις τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας στο προσκήνιο και να δημιουργήσεις μια διαλεκτική σχέση κινήματος και πολιτικής συλλογικότητας που θα φέρνει προοδευτικά το λαό στο προσκήνιο. Εκεί λοιπόν τίθεται το διακύβευμα αν ένα κόμμα μπορεί να αντέξει στην εξουσία, αν θα μπορέσει να συγκρουστεί με τους μεγάλους καρχαρίες. Αν δεν το δούμε στην πράξη και αν δεν προσπαθήσουμε να ενταχθούμε σε πολιτικούς χώρους που δίνουν την ελπίδα, τότε δεν μπορούμε να απορρίψουμε τα κόμματα ως ειδήμων. Για τι καλός η κακώς δεν είναι όλοι ίδιοι. Και σε αυτούς που δεν είναι οφείλουμε να δώσουμε την ευκαιρία που δεν θα γίνεται με όρους ψήφου αλλά που θα μεταφράζεται σε ενεργά πολιτικά υποκείμενα!!!

Πληγή στην ιδεολογία του ΣΥΡΙΖΑ

Το τελευταίο διάστημα παρακολουθούμε μια συντεταγμένη επίθεση που εξαπολύει η τρικομματική μνημονιακή κυβέρνηση δια των εντολών του υπουργού προστασίας του πολίτη Δένδια. Ενός υπουργού που θα ταίριαζε να τον ορίσουμε ως βασιλιά πάνω από το σύνταγμα. Πως αλλιώς θα μπορούσε να εξηγηθεί το φαινόμενου αποκλεισμού της εισόδου στα δικαστήρια της Ευελπίδων στα συγγενικά πρόσωπα των συλληφθέντων της Βίλα Αμαλία. Όταν οι μονάδες καταστολής απαντούν κατηγορηματικά πως ο υπουργός τους διέταξε να μην μπει κανένας. Ποια πολιτική ασυλία διαπνέει τον υπουργό; Aυτή η παράβαση δεν συνιστά κατάχρηση του συντάγματος και της υπουργικής ιδιότητας.

Η επίθεση ωστόσο που γίνεται είναι απόλυτα δικαιολογημένη και κατατάσσεται στο πλαίσιο καρατόμησης της κοινωνίας και δημιουργίας τριβών στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η πολιτική έχει δύο άξονες, η μια βάζει φραγμό στην ριζοσπαστικοποίηση των χωρίς φωνή πολιτών και των δυσαρεστημένων που αυξάνονται και η δεύτερη είναι ο αντιπερισπασμός που παρατείνει το χρόνο ζωής της μνημονιακής πολιτικής και δημιουργεί το πεδίο να περάσουν πράγματα χωρίς λαϊκή οργή (πολυνομοσχέδιο). Οι σύμμαχοι αυτής της προσπάθειας είναι η καθεστωτική συντεχνία των μεγάλων ΜΜΕ που πήραν στο στικάκι από τον Σαμαρά και παίζουν μια άλλη ατζέντα καθαρά προβοκατόρικη, δια μέτρου αντίθετη με τις ανάγκες τις κοινωνίας. Αυτή η ατζέντα της ανομίας που είχε προνοηθεί από την ρητορική της ΝΔ (βλέπε ανακοινώσεις επίθεσης στην Νεολαία συνασπισμού) συνδέει οτιδήποτε ριζοσπαστικό συμβεί από την κοινωνία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Το ερώτημα που πλανιέται είναι ιδεολογικής φύσεως και αυτό είναι πρόβλημα δεδομένου της χρονικής στιγμής που αυτό συμβαίνει. Από την αιχμηρή πρώτη χρονικά επίθεση της ΝΔ προς την ΝεολαίαΣυν σχετικά με την επέτειο της εξέγερσης του 2008, κανείς δεν θα μπορούσε να βγει και να πει πως χρειαζόταν να βγει κάποιος του ΣΥΡΙΖΑ και να πει ότι η ανακοίνωση της νεολαίας μας είναι ιδεολογικά αντίθετη με την δημοκρατία. Αντίθετα έλαβε την αμέριστη στήριξη του κόμματος.

Από την αρχή του νέου έτους όμως η κυβέρνηση σκέφτηκε να χτυπήσει τις ιδεολικές ευαισθησίες του ΣΥΡΙΖΑ και το έκανε με ρίσκο. Αλλά ανέκαθεν ο φοβισμένος πρέπει να παίρνει δύσκολες αποφάσεις. Χτύπησε σε χώρους και εστίες αντίστασης όπως είχε κάνει τον Δεκέμβρη του 2008. Τότε υπήρξε μια κακή διαχείριση από τον ΣΥΡΙΖΑ που του μείωσε τα εκλογικά ποσοστά. Σε τούτη την συγκυρία χρησιμοποιούν πάλι τα σκουριασμένα εργαλεία που ξεβιδώνουν τα στερεότυπα του παρελθόντος. Είναι οι συντηρητικές απόψεις που προϋπάρχουν σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας και αυτές προσπαθούν να εκμαιεύσουν να μην γείρουν προς τα αριστερά. Άραγε μια κυβερνητική πολιτική που έχει χάσει πάσα λαϊκή εμπιστοσύνη και εκλογική βάση όταν χτυπά την αριστερά, που οδηγεί το βέλος; Αυτόματα δεν στρέφεται ο κόσμος να επιλέγει την άκρα δεξιά; Πέραν λοιπόν των καταστροφικών πολιτικών μιλάμε και για τακτικό λάθος, γιατί ο φασισμός μπορεί να είναι το μακρύ χερί του συστήματος, το παρακράτος, αλλά όταν αποκτάει έκταση και δυναμική θα στραφεί και στο αφεντικό του.

Ακολούθως, έρχεται η μέγιστη υποκρισία του ΠΑΣΟΚ που είναι το αντιφασιστικό μέτωπο. Πέραν των ευσήμων και της διάσωσης που επιδιώκει ώστε να απορροφήσει ένα κομμάτι της ξιπασμένης σοσιαλδημοκρατίας, είναι ένα επικοινωνιακό τέχνασμα αποπλάνησης της βάσης του ώστε να μην ξεμπροστιάσεις τον σύμμαχο της κυβέρνησης που είναι η Χρυσή Αυγή.

Στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο του ΣΥΡΙΖΑ παρατηρούμε ότι δημιουργούνται διαρκείς αντιφάσεις που ταράζουν μια συνοχή. Αυτή η επίθεση έχει στόχο την αποδιοργάνωση με ιδεολογικό τρόπο, θέλει να παρουσιάσει ένα αναξιόπιστο κόμμα που βγαίνει από την πανελλαδική του συνδιάσκεψη με ενωτικές κορώνες και διχάζεται στις τοποθετήσεις που κάνει. Η απάντηση της αριστεράς πρέπει να γίνει και στα δύο πεδία της πολιτικής της δράσης, στο κοινοβούλιο και τα μίντια και στο κίνημα με την ηχηρή παρουσία μας με ομοιογενές τρόπο. Για να δηλώσεις όμως την ριζοσπατικότητα σου στις φασίζουσες καταστάσεις που δημιουργούνται πρέπει να κοιτάξουμε ποιο είναι το ταξικό και κοινωνικό τόξο που θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει στις τάξεις του. Δεν μπορεί να είναι ολοκληρωμένη μια τοποθέτηση "καταδίκη της βίας και της ανομίας". Είναι καθαρά μια βλέψη προς τον κεντρώο πολιτικά κόσμο, ούτε μπορεί να είναι ολοκληρωμένη μια τοποθέτηση υπεράσπισης της δημοκρατίας. Γιατί εμείς μιλάμε για πραγματική δημοκρατία, σύνθεση της έμμεσης και άμεσης και όχι υπεράσπισης της αστικής. Τέτοιες ιδεολογικά εκπτωτικά κινήσεις δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές από το ριζοσπαστικό κομμάτι της κοινωνίας και από τα ίδια τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν μπορούν να είναι ολοκληρωμένες. Γιατί μιλάμε για ιδεολογικές διαιρέσεις στον κοινωνικό ιστό. Δεν μπορεί μια τοποθέτηση να περικλείει το φάσμα των αγανακτισμένων ψηφοφόρων και των αριστερόφρωνων. Πρέπει να επιλεχτεί το στρατόπεδο έστω και αν είναι παιδιάστικο να μιλάμε σήμερα για κάτι τέτοιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είχε σαφή θέση αντιμετώπισης τέτοιων επιθέσεων και μάλιστα να βρισκόταν στην αντεπίθεση και όχι στην παθητικότητα. Η αντεπίθεση δεν μπορεί να γίνει με όρους κοινοβουλευτικού καθωσπρεπισμού αλλά με όρους ριζοσπαστικότητας.

Έχει κυριαρχήσει ένας κανόνας ότι εκεί που το σύστημα καλύπτει τα πραγματικά προβλήματα, η αριστερά πρέπει να είναι εκεί ώστε να τα βγάζει στο προσκήνιο. Αυτό είναι μια ευαγγελική αλήθεια; Προφανώς όχι, πρώτον γιατί απορρίπτουμε την ευαγγελική αλήθεια και δεύτερον γιατί η πολιτική μας δεν μπορεί να αντιδιαστέλλεται .  Δεν μπορεί να μονοπωλεί μια πολιτική που λέει ότι η επίθεση στους κατειλημμένος χώρους είναι προβοκατόρικη και εντάσσεται στον αποπροσανατολισμό, πολώνοντας την αξία της υπεράσπισης τέτοιων πρωτοβουλιών ως ζωτικό χαρακτηριστικό του αγώνα μας. Και τα δύο αποτελούν μέροι της αλήθειας και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να απομονώνεται ή το ένα ή το άλλο, ανάλογα την συγκυρία που διανύουμε. Γι αυτόν τον λόγο επειδή η υπεράσπιση των κατειλημμένων χώρων, της επαναστατικής δράσης που διαπνέει από αυτές, τις πολλές φορές άνομης δράσης που απορρέει για δικαιοσύνη έχουν περιοριστεί από ανακοινώσεις "δημοκρατίας" . Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει σε αυτό σημείο να συνεκτιμήσει ότι δεν είναι πολιτικά ορθό να συνεχίζει να προβαίνει σε μια ιδεολογική έκπτωση για να διευρύνει την βάση του, αλλά να μεταλαμπαδεύσει μια πολιτική εμπιστοσύνη στο κομμάτι εκείνο που μάχεται στην δυστυχία. Γιατί το 17% του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει αποτυπωθεί ούτε στην νέα ένταξη μελών αλλά ούτε και στο κίνημα. Δεν μπορούμε να εμμένουμε σε μια ψηφοθηρική λογική και να μην καλούμε τον κόσμο να σπάσει την ανάθεση και να βγαίνει στον δρόμο.

Που είναι λοιπόν οι ψηφοφόροι μας;
 Το πρόβλημα της ελλιπής ιδεολογικής χειραφέτησης είναι εμφανές. To πρόβλημα αξιακής αποστροφής επίσης. O ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να δώσει την πιο πειστική απάντηση και την ποιο ριζοσπαστική παράλληλα. Τώρα που ο κόσμος έχει ανοιχτά αυτιά το αξιακό ζήτημα πρέπει να ανοίξει και για να ανοίξει πρέπει να βρούμε μια ιδεολογική σταθερότητα, βάζοντας τον πλουραλισμό σε κοινό παρανομαστή. Καμία υπεράσπιση της αστικής δημοκρατίας, σοσιαλισμό με δημοκρατία, ελευθερία και αυτοοργάνωση ως στόχο. Αν δεν το κάνουμε εμείς τότε ποιοι;

Κατάληψη Λ. Καραγιάννη....